Blog Wojciecha Majcherka

Po wczorajszej nocnej demonstracji pod Pałacem Prezydenckim chyba i ja muszę zadać sobie to pytanie: czy jestem za tym, żeby przenieść krzyż? I muszę odpowiedzieć, że jestem. Mówię to jak praktykujący katolik, może nie nazbyt gorliwie, ale jednak. Nie jestem też na tyle gorliwy w swym przekonaniu, że krzyż należy przenieść, żeby znaleźć się w tłumie domagającym się tego samego. Rozumiem powody tej demonstracji, było w niej coś z Gombrowicza, np. z finału Trans-Atlantyku – buch bachem synczyzna obśmiała ojczyznę. Musiało się tak w końcu stać, ponieważ stężenie emocji żałobnych, wprzęgniętych dodatkowo w trudny do zniesienia projekt polityczny, przerosło wszelkie

Czytaj dalej

W rozmowie, którą Adam Wiedemann i Piotr Czerniawski przeprowadzili z Henrykiem Berezą (Końcówki. Henryk Bereza mówi, wyd. Ha!art) ten zasłużony krytyk przedstawia swoje rozumienie krytyki literackiej, zaliczając ją „do sfery sztuki o podobnym charakterze jak aktorstwo, czyli sztuki drugiego stopnia, sztuki związanej z czymś prymarnym”. Odróżnia w ten sposób twórcze uprawianie krytyki, które jest całościowym przeżyciem dzieła literackiego od krytyki akademickiej, dla której samo dzieło jest obojętne. Bereza zżyma się na zarzuty, że on w swej krytyce kieruje się intuicją i brak w niej podstaw naukowych: „na jakiej zasadzie Błoński jest uczony, a ja nieuczony. Dlatego, że nie napisałem pracy

Czytaj dalej

Gdyby Fredro już nie wymyślił tego tytułu, gdyby Andrzej Łapicki nie powtórzył go dla swoich felietonów w Teatrze, to książka Jerzego Gruzy powinna być zatytułowana Zapiski starucha. A nosi tytuł: Stolik z dodatkiem: Anegdoty, plotki, donosy. Jest to dosyć przykra lektura, bo autor po prostu pisze o swoim starzeniu się, przed starością jeszcze próbuje się bronić, ale ona go już dopada. Anegdoty robią się coraz bardziej sklerotyczne, plotki są bez wdzięku, donosy – wyrazem frustracji. Gruza w tych zapiskach jest zły, zrzędliwy, a jego erotomania przemienia się w lepkie gawędziarstwo. Krew w lędźwiach stygnie, serce niedomaga, szpital coraz częściej jest

Czytaj dalej

Przeczytałem książkę Piotra Łopuszańskiego pt. Gustaw Holoubek z podtytułem: Filozof bycia. Wydawca reklamuje ją jako: „Pierwszą pełną biografię jednej z największych osobowości artystycznych naszych czasów”. Autor wcześniej zajmował się Leśmianem, a w zeszłym roku opublikował monografię Zbigniewa Nienackiego Pan samochodzik i jego autor. Pracę te również przewertowałem ze względu na sentyment do lektury z dzieciństwa. Nie wiem, która z tych publikacji jest gorsza. Nie wiem też, co sądzić o człowieku, który najpierw „zgłębia” życie i twórczość wielkiego poety, następnie popularnego pisarza dla młodzieży, a potem jeszcze wybitnego aktora. Niby nie ma w tym nic niestosownego, ale podejrzewam, że pan Łopuszański

Czytaj dalej

Czy urlop może być pokutą? Może. A za co trzeba odpłacić? Ano, za swawolne życie w ciągu całego roku. Nie zna życia, kto nie służył w marynarce – powiedzenie zasadne nad naszym, pięknym morzem należy strawestować: nie zna życia, kto nie służył przy dzieciach. Podobno w Polsce mamy już problem z przyrostem naturalnym, ale pytam się: gdzie jest ten problem? Na pewno nie tam, gdzie spędzam urlop. Tam – w cudownych okolicznościach przyrody – średnia małoletnich na metr kwadratowy przekracza znacznie liczbę dorosłych. I rośnie z roku na rok. I w tym sensie tylko przyrost może być problemem. Dzieci się

Czytaj dalej

Wygląda na to, że Ósemki stały się na chwilę bohaterem sezonu ogórkowego. Najpierw Ewa Wójciak dostała reprymendę od wiceprezydenta Poznania (nb z ramienia PO) za poparcie Palikota. A teraz czytam, że jeleniogórska Solidarność obraziła się na artystów za to samo i domaga się, żeby odwołać występy teatru, które zaplanowano z okazji 30-lecia powstania związku. Jak się obrócisz, dupa z tyłu – mawia moja mama. Wiem, że żyjemy w kraju nieustannej paranoi, ale czy stosunek do Palikota ma być teraz sprawdzianem towarzyskim? Popierasz go? – nie chcę cię znać. Nie popierasz? – to spadaj, nie będziemy gadać. Przewodniczący jeleniogórskiej Solidarności z

Czytaj dalej

Jakiś czas temu Teatr Ósmego Dnia opublikował list popierający Janusz Palikota za jego walkę z hipokryzją. Dzisiaj czytam, że z tego powodu Ewę Wójciak wezwał na tzw. dywanik wiceprezydent Poznania. W wyniku spotkania na stronie internetowej Ósemek zamieszczone zostało oświadczenie podpisane przez Ewę: „Na życzenie Zastępcy Prezydenta Poznania Sławomira Hinca informuję, że poparcia Januszowi Palikotowi udzielił zespół artystów funkcjonujący w przestrzeni publicznej od ponad trzydziestu lat [chyba powinno być: od ponad 40 lat – przyp. W.M.] pod nazwą Teatr Ósmego Dnia, a nie Teatr Ósmego Dnia – instytucja kultury miasta Poznania. Również jako dyrektor zespołu artystycznego pod nazwą Teatr Ósmego

Czytaj dalej

To jest prawdziwa sztuka marketingu z książki słabej, pełnej błędów uczynić przedmiot dyskusji, która ożywia sezon ogórkowy. Czytam na portalu „Krytyki Politycznej” tekst Witolda Mrozka, który komentuje polemiki krytyków z osławioną „Wątrobą”. Osoby odpowiedzialne za „słownik” (jak Nowak i Pawłowski) czy życzliwe tej publikacji (jak Mrozek) dość sprytnie próbują narzucić „dyskurs”, który ma zatuszować jej słabości i przerzucić spór na nowe pole. „Dla mnie – pisze Mrozek – Słownik polskiego teatru po 1997 roku nie jest szarżą młodych twórców, z irokezami czy w bojówkach, na redutę odzianych w szare marynarki i obwieszonych ryngrafami konfederatów barskich polskiej krytyki teatralnej. (…) konflikt ten – jak

Czytaj dalej

W dzisiejszym felietonie w „Gazecie Stołecznej”, Roman Pawłowski, redaktor osławionej „Wątroby. Słownika polskiego teatru po 1997 roku” daje odpór krytyce, jaka spadła na tę pracę ze strony plejady kolegów po fachu w ankiecie, zamieszczonej w dodatku Kultura „Dziennika”. Ale Pawłowski zamiast bronić się przed zarzutami, tłumaczyć z wytkniętych błędów, nie mówiąc już o zwykłych przeprosinach za pomyłki, które kompromitują wydawnictwo, formułuje taką oto radę dla krytyków: „zamiast się żołądkować, niech ułożą sami słownik teatru, z którym się utożsamiają. Mam nawet stosowny tytuł dla takiej publikacji – »Woreczek żółciowy». Zróbcie to lepiej, wtedy pogadamy”. Jakaż to jest prosta i skuteczna rada na wszelką

Czytaj dalej

Rok temu zaczynałem pisać ten blog od notki o Koenigu. Akurat była pierwsza rocznica jego śmierci. Ktoś prosił mnie ostatnio, by pożyczyć stary numer „Teatru”, poświęcony Teatrowi TV. Przypomniałem sobie, że opublikowaliśmy w nim rozmowę z Koenigiem, który sprawował wówczas funkcję szefa telewizyjnego teatru. Robiąc ten wywiad próbowałem Koeniga sprowokować pytaniem, czy w obliczu ekspansji nowoczesnych form telewizyjnych – videoclipu, „mydalnych oper” – nie obawia się, że Teatrowi TV grozi, iż stanie się skansenem. Koenig odpowiedział, że grozi, ale jednocześnie dodał: „Videoclip kocham i podziwiam, zazdroszczę mu inteligencji, pomysłowości i perfekcji. Jest jednak w naturze ludzkiej coś, co po jakimś

Czytaj dalej