Jako człowiek dość sentymentalny z niejakim smutkiem spostrzegłem podczas ostatniej bytności w Teatrze Dramatycznym m.st. Warszawy, że z jego widowni zniknęły dotychczasowe fotele. Nie było trudno zauważyć ich brak, ponieważ były one niezwykle charakterystyczne i nie zmieniały się, odkąd pamiętam, a ja pierwszą swoją wizytę w Dramatycznym datuję na koniec lat 70. Żywo przed oczami stoi mi Kubuś Fatalista, który jednak nie był grany na dużej scenie [czytelnicy uświadomili mi, że to pomyłka. Kubuś grany był na dużej scenie. Pamięć o teatrze bywa jednak zawodna – przyp. WM.]. Na niej na pewno widziałem Operetkę w reżyserii Macieja Prusa w doborowej obsadzie: z Holoubkiem, Zapasiewiczem, Fronczewskim, a nade wszystko z Joanną Pacułą w roli Albertynki. Nie będę opisywał cóż to było za przeżycie dla nieletniego młodzieńca widzieć tę aktorkę w całej okazałości, bo te sentymenty zostawiam jednak na później. Wracając zatem do foteli – kiedy były one zainstalowane na widowni Dramatycznego? – to jest pytanie dla naszych znakomitych historyków teatru. Przypuszczam, że prof. Magda Raszewska – również jako kronikarka Warszawskich Spotkań Teatralnych – będzie mogła odpowiedzieć precyzyjnie. Czy na tych fotelach siadało się od samego początku? Tak czy inaczej ja wystarczająco dużo na nich się wysiedziałem, żeby pomimo wspomnienia niewygody odczuć ich zniknięcie. Takich foteli jednak nigdzie indziej nie było. Zawierała się w nich elegancja wystroju budowli będącej darem Związku Radzieckiego – swoisty styl empire a la Stalin. Jak to wyglądało można będzie tylko przypomnieć sobie na starych zdjęciach i niektórych rejestracjach przedstawień Teatru Dramatycznego np. pamiętnego Ja, Feuerbach z Łomnickim, który swą wielką rolę odgrywał przed pustą widownią, czyli właśnie tymi fotelami.
Zmiana foteli nastąpiła, by użyć słowa jakże związanego z historią Dramatycznego, niepostrzeżenie. To znaczy nie wiem, kiedy zagrano ostatni spektakl ze starymi siedziskami, a kiedy publiczność już usiadła na nowych miejscach. Różne zmiany w Teatrze Dramatycznym następują w sposób nieoczekiwany. Swoją drogą ciekawi mnie też, co się stało z tymi starymi krzesłami. Uległy recyklingowi czy może służą jakiejś innej instytucji – ofiarowane albo sprzedane? Może warto to wiedzieć i ludzie szczególnie sentymentalni mogliby odwiedzać to nowe miejsce przeznaczenia starych foteli, żeby siadać sobie na nich i wspominać dawne przedstawienia Teatru Dramatycznego.
A co z nowymi fotelami? – zapytacie. Nowe jak to nowe. Trzeba się przyzwyczaić.

A to wspomnienie po starych fotelach.