Co byście pomyśleli o młodej kobiecie na tym zdjęciu? Że to nieznana muza egzystencjalistów? Inne wcielenie Juliette Greco? A może to dla niej Seweryn K. napisał nieśmiertelnie sentymentalną frazę:

Anna Maria smutną ma twarz,

Anna Maria wciąż patrzy w dal…

W istocie ma na imię Anna. Choć tak do niej nie mówię. Znam Anię od paru lat. Zobaczyłem dzisiaj to piękne zdjęcie (jako jedno z cyklu poświęconego kobietom), zrobione przez świetnego, zdaje się, fotografa i zamyśliłem się nad sztuką portretu fotograficznego. Otóż takiej Ani, jaką ujrzał fotograf, nigdy nie widziałem. Nie wiem zresztą, czy Anię taką, jaką widzę prawie codziennie, dałoby sfotografować? Bo Ania to wicher, zefir, taniec, wir. Jak temu ciągłemu ruchowi zrobić zdjęcie? Przecież natychmiast ruch by się zatrzymał, z Ani uszłoby życie, ta niezwykła energia. Na zdjęciu Ania nie mówi. Wygląda na to, jakby dłuższą chwilę milczała. Nigdy nie słyszałem milczenia Ani. W uszach mam natomiast jej śpiew. Ania uwielbia śpiewać polskiej piosenki z okresu, gdy pisał je Seweryn K.

Smutne oczy, piękne oczy,

Smutne usta bez uśmiechu…

Zdarzało mi się widzieć łzy w oczach Ani. Ale to nie jest smutna kobieta. Wprost przeciwnie. Nie przypominam sobie, abym widział ją ubraną na czarno tak jak na zdjęciu. Jej stroje są także emanacją czaru, który roztacza i któremu tak łatwo mężczyźni ulegają. Więc czy ten portret fotograficzny Ani kłamie? Tego nie wiem. Bo może to nie jest sztuka fotografii, ale sztuka kobiecości? Poza tym czy ja wiem wszystko o mojej koleżance z pracy?