Wczoraj żegnaliśmy Agatę, która musi odejść z pracy. Agata jest także magistrantką Wiedzy o Teatrze i jako taka wpisuje się w galerię osobliwych figur, które znalazły się na tym wydziale. Pochodzi z Bytomia – ilekroć zatem słyszę o poczynaniach miejscowej Polonii, tylekroć przychodzą mi na myśl dwie osoby: Roman Ogaza – najlepszy piłkarz bytomski z lat 70. oraz Agata właśnie. Miejsce urodzenia, moim zdaniem, absolutnie określa cechy Agaty. Kazimierz Kutz zwykł mawiać, że Ślązacy – mężczyźni są dupowaci i wszystko zawdzięczają swoim kobietom: ich energii, pracy, sile charakteru. Otóż Agata jest cudownym połączeniem rockandrollowej dziewczyny z duszą śląskiej kobiety. W każdym razie siedząc przez jakiś czas z Agatą w jednym pokoju redakcyjnym czułem się nieraz jak Ślązak… Mój respekt nie wynikał tylko z tego, że wiedziałem, iż Agata ćwiczyła judo.

Agata, jak rzekłem, ma też w sobie nieco ekscentryzmu, gdy idzie o ubiór czy fryzurę. Widywałem ją w glanach i we fryzurze a la Sinead O’Connor. Powiedziałbym, że szata w przewrotny sposób zdobi jej dziewczęcą figurę, choć cokolwiek Agata by miała na sobie, nie zmienia to tego, co ma w sobie.

Tak się złożyło, że kiedy już była moją koleżanką z pracy, to musiała u mnie zaliczyć zajęcia pn. Teatr w mediach. Nakazałem jej przygotować projekt dnia teatralnego w TVP Kultura. Trochę to trwało, ale w końcu przyniosła pół stroniczki tekstu. Do objętości prac zaliczeniowych jestem już przyzwyczajony, ale zaskoczył mnie wybór tematu: Kalina Jędrusik. Skąd to zainteresowanie Agaty się wzięło – nie wiem, ale świadczyło również o jej niebanalności. Agata jest także romanistką i zdaje się, że mozoli się z francuską literaturą dramatyczną, by zakończyć chlubnie studia na Wydziale Wiedzy o Teatrze, co, mam nadzieję, nastąpi wkrótce. Życzę Ci zdrowia, Agatko, trzymaj się dziołcha.