Prawdę mówiąc nie rozumiem całego zgiełku o biografię Kapuścińskiego. Przeczytałem ją i czytam bardzo wiele o niej – nie wiem czy mam cokolwiek oryginalnego do powiedzenia. Mój największy problem z książką Domosławskiego (nb nieco młodszego kolegi ze studiów) polega na tym, że wolałbym, aby większy nacisk autor położył na dzieło Kapuścińskiego, a nieco mniej drążył różne sprawy życiowe. Chciałbym poznać, jak Domosławski analizuje sztukę Kapuścińskiego (bo to, co robił było sztuką) niż drobiazgowo przedstawiał historyjki, które niejednokrotnie mają charakter, excuze le mot, zwyczajnych pierdół. A już szczególnie irytuje mnie przywoływanie najrozmaitszych wypowiedzi osób z kręgu Kapuścińskiego, które sprowadzają się do

Czytaj dalej

We wtorek po spektaklu „Iwanowa” odbyła się sympatyczna uroczystość na cześć Andrzeja Łapickiego, który obchodzi 65-lecie pracy scenicznej. Stosowną laudację wygłosił minister Zdrojewski, który przy okazji poinformował, że przedłużył o 5 lat Janowi Englertowi kontrakt dyrektora artystycznego Teatru Narodowego. Englert sprawiał wrażenie zaskoczonego przynajmniej samym faktem ogłoszenia decyzji, bo chyba nie nią samą. Przedłużenie kadencji wydaje się logiczną konsekwencją sukcesu, który Englert odniósł. A sukcesem jest po prostu to, że Narodowy cieszy się uznaniem i ma powodzenie publiczności. Englert prowadząc scenę narodową przyjął na siebie rolę – użyję metafory bliskiej jemu i mnie – trenera selekcjonera polskiej reprezentacji teatralnej. Jego

Czytaj dalej

Redaktor naczelna „Przekroju”, Katarzyna Janowska, zabrała głos w sprawie Szczepkowska versus Lupa i stwierdziła: „Wierzgnięcie Szczepkowskiej (…) odczytuję jako krzyk: mistrzowie, eksperymenty czas skończyć! Wracajcie do teatru”. Ten sam ton wyczuwam w wielu komentarzach autorów, którzy popierają gest aktorki i widzą w nim zarzewie buntu. Jakiego buntu? I czyjego? Szczepkowska jest niczym Dolores Ibarruri La Pasionaria dla tej części środowiska i również publiczności teatralnej, która ma dosyć teatru dziwactw, wywracania klasyki na nice, postdramtycznego bełkotu, gołych chłopaczków na scenie etc. Ja bym chętnie się do tej partii zapisał, tylko że wrodzony sceptycyzm każe mi zadać pytanie: ale czy ktoś zabrania

Czytaj dalej

Przysłuchuję się i czytam różne komentarze do sprawy gołej pupy Joanny Szczepkowskiej pokazanej na premierze spektaklu Krystiana Lupy. Zaczynają być wyciągane wnioski bardziej ogólnej natury. Oto Mariusz Cieślik w „Rzeczpospolitej” pisze: „(…) w polskim teatrze wybitny artysta, taki jak Krystian Lupa, może długimi miesiącami przygotowywać spektakl, który jest brednią albo wręcz nigdy nie ujrzy światła dziennego. Dzieje się tak dlatego, że za wszystko płaci państwo (bądź samorządy, ale to na jedno wychodzi) i w związku z tym nikogo nie rozlicza się z rezultatów pracy.(…) Sytuacja dzisiejsza jest jednak patologiczna. Państwo udaje, że prowadzi w tej dziedzinie politykę, a tymczasem wieloma

Czytaj dalej

Jak człowiek o 16 ma przejechać przez miasto, to szlag go trafia. To oczywiście jest banalne uczucie. Ale tak bardzo się bałem, że nie zdążę na 17.  Założyłem godzinę na dojazd z  Woronicza do centrum, a o w pół do piątej stałem na Rakowieckiej. Kląłem i nawet jakiemuś biednemu kierowcy (nie był taki biedny, bo jechał w mercedesie) pokazałem gest uznany za obelżywy. Odwzajemnił się pukaniem w głowę. Normalny savoir vivre użytkowników dróg. Nie mogłem nie zdążyć na 17. W końcu błyskawiczna decyzja: zostawiam samochód i lecę do metra. Tłum w wagonie, ale przynajmniej jedziemy szybko do przodu. Słyszę jak

Czytaj dalej

Nowa premiera Lupy utonęła w zgiełku, wywołanym przez wybryk Joanny Szczepkowskiej. Jak to się teraz mówi: pośladki aktorki „przykryły” spektakl. Można sobie oczywiście dworować ile wlezie z całej sprawy. Można pałać świętym oburzeniem na jedną lub drugą stronę konfliktu. Odsuwając jednak na bok gorączkowe emocje warto mimo wszystko trochę o całym wydarzeniu pomyśleć. Druga część tryptyku Lupy nie jest wielkim teatrem. Przy czym dla mnie „wielki teatr” Lupy był wtedy, gdy jednak opierał się na wielkiej literaturze. Rozumiem chyba powody, dla których artysta zamknął ten etap swoich inscenizacji. Mogę mieć dystans do eksperymentów, które podejmuje, ale nie pozbawiałbym go prawa

Czytaj dalej

Ponieważ moja matka skarży się ciągle, że na pytanie: co słychać? – odpowiadam krótko: nic, to dzisiaj postanowiłem jej jednak coś opowiedzieć. Opowiedziałem jej o tym, co się wydarzyło na premierze w Teatrze Dramatycznym. Sam co prawda nie byłem tego świadkiem i jak to mawiał Słonimski: mam sąd nieskażony znajomością rzeczy. Opowiedziałem jednak to, co słyszałem. Matka, co tu dużo kryć, osłupiała. Bardzo krytycznie zaczęła się wyrażać pod adresem wybitnej aktorki. Próbowałem wejść w rolę adwokata, podawać argumenty usprawiedliwiające zachowanie się artystki, wskazywać na dodatkowe okoliczności etc. Matki nic nie przekonywało. Miała w zanadrzu swój argument, który przygwoździł moje smętne

Czytaj dalej

Na Puławskiej jest księgarnia, która mnie nieodmiennie zadziwia, gdy do niej zaglądam. Trzeba dodać, że na Puławskiej jest już niewiele księgarni, za to znaczna liczba banków i aptek, co symbolicznie chyba pokazuje priorytety społecznych potrzeb. Przy czym dla części mieszkańców banki nie są tak ważne jak apteki, ale użytkownicy banków z pewnością czasami przynajmniej muszą korzystać z aptek. Ale to tylko dygresja. Księgarnia, do której czasami zachodzę, zawsze jest pusta. Przebywają w niej tylko dwie sprzedawczynie, które są tak smutne, jak księżniczki zamknięte w bajkowych wieżach, czekające na rycerza wybawiciela. No, ale co ja, nieboga, mogę? Mówię: dzień dobry i

Czytaj dalej

Przeczytałem „Naszą klasę” Słobodzianka. Nawet dwa razy. Skończyłem za pierwszym razem i natychmiast zacząłem czytać drugi raz od początku. To bez wątpienia najlepsza sztuka Słobodzianka. Pewnie najważniejsza polska sztuka od… nie wiem, może „Do piachu” Różewicza? Najważniejsza w tym sensie, że ma odwagę zmierzenia się z jednym z najtrudniejszych naszych doświadczeń historycznych, nie oszczędzając zresztą nikogo. Słobodzianek pokazuje tragedię losów Polaków i Żydów, które związały się ze sobą w jakiś nierozerwalny splot miłości i nienawiści, winy i ofiary, zbrodni i wybawienia. W historii „naszej klasy” nic nie jest proste. Łotra stać na niezwykły gest szlachetności. Ofiara może się zamienić w

Czytaj dalej

Żaden spektakl w ostatnim czasie nie został tak schlastany, jak Wiarołomni w TR. W recenzjach pojawiały się właściwie same epitety: „tandeta”, „telenowelowy kicz”, „dłużyzny”, „sceniczna grafomania”, „spektakl – pełzające samobójstwo”… Wszyscy koledzy jakby oglądali przedstawienie ze śmierdzącą skarpetką pod nosem. Nawet Jacek Zembrzuski, który zwykle myśli inaczej, wpisał się w ten chór malkontentów. (Wyłamał się z niego tylko Jacek Wakar.) Osikowym kołkiem, który dobił wampira, było stwierdzenie p. Derkaczew, czy raczej wyrażone zdziwienie, że jak to możliwe, aby na scenie TR, w najnowocześniejszym do niedawna naszym teatrze, powstało takie coś… Właściwie w tym grajdole recenzenckim nie powinno mnie już nic

Czytaj dalej