Książka Leonida Bieżyna Anton Czechow. Droga na wyspę katorżników  próbuje opowiedzieć o bardzo ważnym doświadczeniu autora Trzech sióstr, jakim była wyprawa na Sachalin. Piszę: „próbuje” nie w takim sensie, że Bieżyn się stara, ale nie uzyskuje efektu. Nurtuje go podstawowe pytanie: dlaczego Czechow na wyspę zesłańców pojechał? I szukanie odpowiedzi na to pytanie – w takim ujęciu, jakim Bieżyn proponuje – jest fascynującą próbą poznania tytułowego bohatera. Jeśli znów użyłem słowa: „próba”, to oczywiście też w skojarzeniu z wiadomym twórcą eseju, bo Droga na wyspę katorżników jest pięknym przykładem tej formy pisarstwa. O samym Bieżynie wiem tyle tylko, co podał wydawca,

Czytaj dalej

Jednak bez meczu na Euro człowiek czuje się bardzo samotny. Niby już zdarzały się takie wieczory, że o 21 w życie wkradała się pustka, ale wtedy można było rozpamiętywać mecz wczorajszy, a nade wszystko czekać na następny. I umysł zaprzątała poważna kwestia: dlaczego do finału doszła drużyna, która normalnie, tzn. w regulaminowym czasie, wygrała tylko jeden mecz? A dzisiaj dochodzi pytanie: i jak to się stało, że zdobyła mistrzostwo Europy? Oglądam różne wielkie turnieje piłkarskie od ponad 40 lat – jako pierwszy pamiętny Fußball-Weltmeisterschaft 1974 – i nie przypominam sobie analogicznej sytuacji. Owszem, zdarzało się, że sukcesy odnosiły reprezentacje nie

Czytaj dalej

W poniedziałek odbyła się sympatyczna uroczystość wręczenia nagrody Człowiek Teatru, przyznawanej przez Fundację Teatru Myśli Obywatelskiej im. Zygmunta Hübnera. Laureatem w tym roku został Jerzy Trela. A w nowym numerze „Teatru” ukazał się mój list do aktora, sprowokowany lekturą jego biografii autorstwa Beaty Guczalskiej. Fragment tekstu zamieszczam w tym miejscu. Szanowny Panie Redakcja miesięcznika „Teatr” poprosiła mnie, abym napisał recenzję z książki Beaty Guczalskiej poświęconej Pana osobie. Zadanie przyjąłem z wdzięcznością, ale po przeczytaniu publikacji stwierdziłem, że właściwie nie mam nic odkrywczego na jej temat do powiedzenia. Książka jest dobra, rzetelna, starannie opowiada o Pana twórczości w różnych jej aspektach.

Czytaj dalej

Zapowiedź, że Krzysztof Mieszkowski startuje w wyborach parlamentarnych z ramienia partii Ryszarda Petru Nowoczesna.pl trochę mnie zaskoczyła, ale i ucieszyła zarazem. Już swego czasu zdradzałem, że żywię do Krzysztofa sympatię, której nie psują różnice, jakie nas dzielą w myśleniu o teatrze. Trudno mi powiedzieć, czym się dyrektor Teatru Polskiego kierował, podejmując decyzję o wejściu na tzw. salony polityczne. Prawdopodobnie liczy na to, na co liczyli różni ludzie kultury, którzy do sejmu trafili: że dzięki nim ta spychana na margines życia publicznego dziedzina będzie miała swoich obrońców. A przecież już paru dyrektorów teatrów było wybranych do parlamentu, by przypomnieć Barbarę Borys-Damięcką

Czytaj dalej

Zbliża się nowy sezon, teatry ogłaszają plany repertuarowe, a tu Teatr IMKA przysłał dzisiaj komunikat, że zmuszony jest odwołać wszystkie premiery. Powód: sponsorzy wycofali się z finansowania teatru Tomasza Karolaka. Nie podano szczegółów sprawy. Wiadomo, że jednym z głównych mecenasów IMKI był bank PKO BP. Czy to jego decyzja spowodowała kłopoty? Jakiekolwiek byłyby kulisy tej historii, konsekwencje są przykre. Można nie mieć admiracji dla Karolaka, ale trzeba docenić fakt, że stworzył siłą własnej woli scenę, która nie realizowała typowego wzoru prywatnej inicjatywy teatralnej. Aktor nie zrobił teatru tylko dla siebie, nie dyskontował w nim swojej gwiazdorskiej popularności. Udostępniał go na

Czytaj dalej

E-teatr publikuje dziś wypowiedź Jerzego Stuhra (zamieszczoną w „Gazecie Krakowskiej”) na temat ostatniej edycji Festiwalu Dwa Teatry w Sopocie. Padły w niej nieścisłe informacje, które warto sprostować. 1. Jerzy Stuhr mówi m.in.: „Reklamuje się tu np.: >20 sztuk w konkursie< – ale przecież 18 z nich, to przeniesienia z prawdziwych teatrów. Transmisje ze spektakli. I to wszystko jest pchane w konkurs”. Dla ścisłości: w konkursie brało udział 18 przedstawień, z których dziewięć było różnymi formami (rejestracją lub zapisem transmisji) przeniesień spektakli teatralnych do telewizji. Pozostałe dziewięć były oryginalnymi, specjalnie dla telewizji zrealizowanymi widowiskami. Oczywiście można się spierać, czy te proporcje

Czytaj dalej

Pośród wielu teatralnych awantur w ostatnim czasie najbardziej smutna wydaje mi się sprawa Teatru Dzieci Zagłębia w Będzinie. Prawdę mówiąc, o co w niej dokładnie chodzi, trudno mi się zorientować. Jedno jest pewne: lokalne władze – powiatowe i miejskie, które dotują teatr, nie są w stanie dogadać się w kwestii dalszego finansowania teatru. Prawdopodobnie złowrogą rolę odgrywają interesy i ambicje skłóconych samorządowców. Historia ciągnie się już od wielu tygodni. Dyrekcja sceny i aktorzy wszczęli nawet protest, który zyskał medialny rozgłos. Wydawało się, że do końca czerwca problem zostanie rozwiązany. A tu się okazuje, że porozumienia nie ma. Los teatru zawisł

Czytaj dalej

Dzisiaj Dzień Teatru Publicznego. W związku z tym zrobiłem sobie wolne. Ale korzystając z tej okazji chciałem napisać pochwałę teatru publicznego i zarazem Teatru Narodowego (godząc w ten sposób dwa jubileusze), ponieważ mam do niej powód. Otóż zobaczyłem premierę monodramu Janusza Gajosa Msza za miasto Arras wg Szczypiorskiego na scenie Studio przy Wierzbowej. A mało brakowało bym jej nie zobaczył. Na zaproszeniu widniała bowiem godzina rozpoczęcia spektaklu: 19.30. Całkowicie więc spokojnie wszedłem do teatru o siódmej, licząc jeszcze na kawę w bufecie. A tu w foyer pani Adrianna daje gwałtowne znaki, że powinienem już być na III piętrze, bo przecież

Czytaj dalej

W sprawie unieważnienia konkursu na dyrekcję Teatru im. Horzycy w Toruniu pojawiło się już wiele komentarzy, protestów, ale dorzucę jeszcze swoje trzy grosze. Ta historia pokazuje bowiem, jak urzędnicy mogą nie rozumieć, czym jest administrowany przez nich teatr. Nie jest na pewno jedną z wielu lokalnych instytucji, których wybór dyrektora może nie obchodzić reszty kraju. Problemy z konkursem na dyrektora wojewódzkiego szpitala albo Zakładu Oczyszczania Miasta mogą elektryzować miejscowe środowiska, ale raczej nie zainteresują szefów ogólnopolskich instytucji i wiele innych osób. Teatr oczywiście funkcjonuje na swoim terenie, ale jego działalność wpisuje się także w kulturę całego kraju. W przypadku Teatru

Czytaj dalej

10 lat temu Kultura zaczęła nadawać swój program. Wtedy to była niedziela. Tygodniowa ramówka na początku skonstruowana była wedle poszczególnych dziedzin sztuki. Teatr przynależał do wtorku. Od 17-tej do późnego wieczora emitowane były audycje ułożone wokół monograficznego tematu. Ten pierwszy wtorek poświęcony był Różewiczowi. Po 20-tej zaczęła się rozmowa na żywo w studio, którą prowadził Krzysiek Mieszkowski, a byli zaproszeni: Grzegorz Niziołek, Zbigniew Majchrowski i Piotrek Kruszczyński. O 21 poszedł spektakl: Moja córeczka. Potem film Białe małżeństwo. Drugim prowadzącym studio teatralne był Łukasz Drewniak. Różnica między Krzyśkiem i Łukaszem była taka: Łukasz wychodził po zakończeniu audycji ze studia i zaczynał

Czytaj dalej