Czytam recenzje w dwóch różnych dziennikach z filmu Carlosa Saury Ja, Don Giovanni. Co ciekawe, oba teksty napisali recenzenci, którzy nie zajmują się zwykle filmem, ale teatrem – w jednym przypadku, muzyką i operą – w drugim. Czytam więc i jak Henrykę Krzywonos po wystąpieniu prezesa Kaczyńskiego „krew mnie jaśnista zalewa”. To, że obojgu recenzentom film się nie spodobał szczególnie mnie nie obeszło. W dzisiejszym świecie nie ma w dziedzinie sztuki takiego gówna, którego ktoś by nie pochwalił, ale też nie ma takiego arcydzieła, którego ktoś nie nazwałby gównem. Złoszczą mnie jednak argumenty, które recenzenci wysuwają przeciwko obrazowi, a zgodni

Czytaj dalej

Doszły mnie niejasne wieści, mgliste informacje, że zmarł Pan w szpitalu, wśród lasów, jezior i mgieł, w jakimś mieście. Wszystko to działo się latem. Sprawa jest dla mnie dziwna, Pan dla mnie żyje, będę więc rozmawiał z Panem o teatrze, dramacie, wierszach, planach na przyszłość… o drzewach, grzybach, o zapachu wody, o ogniskach w lesie, o zapachu liści, igliwia… o tajemnicy milczenia.  Tadeusz Różewicz, List do umarłego Różewicz napisał ten list dla Konstantego Puzyny, który zmarł 28 sierpnia 1989 roku. Był wtedy na wakacjach w Augustowie. Dopadł go atak serca. Miał 60 lat. Jest jeszcze jeden wiersz, który Różewicz poświęcił

Czytaj dalej

Z niedzielnego przeglądu prasy i mediów: Prezydent Komorowski uczestniczył we mszy św. na Wawelu z okazji 100-lecia ZHP. Komorowski nie złożył przysięgi zgodnie z Konstytucją – powiada Antoni Macierewicz w wywiadzie dla Onetu. Marta Cabianka w Dwutygodniku odkrywa, że w teatrze Strzępki i Demirskiego toczy się prawdziwa debata publiczna na serio. Janusz Palikot w Gazecie Wyborczej deklaruje, że będzie w nas zwalczał Mickiewicza Gombrowiczem.  „Jak mamy planować, jak wciąż obcina się nam dotację” – cytuje jednego z dyrektorów teatrów Dorota Wyżyńska w artykule poświęconym planom repertuarowym warszawskich scen w nowym sezonie. „Rychcik nie odchodzi zbyt daleko od estetyki, która zapewniła

Czytaj dalej

      Napotkany przypadkiem Piotr Kłoczowski przypomniał mi, że wkrótce kończy się wystawa Jana Lebensteina w Zachęcie, której jest kuratorem. Udałem się więc, by ją zobaczyć. Daruję sobie uwagi o własnych wrażeniach i przemyśleniach. Może poza jedną: mówiąc o Lebensteinie często podkreśla się jego samotność i odrębność twórczości. Ale mało który malarz polski miał tak doskonałe towarzystwo literackie. Przecież w jego orbicie znaleźli się  Białoszewski, Jeleński, Wat, Herling-Grudziński, Miłosz, Herbert. Oni pisali o nim. Wystawa te związki również dyskretnie ukazuje. Czy bez nich Lebenstein byłby tym, kim wciąż pozostaje w naszej świadomości? Będąc już w Zachęcie zajrzałem przy okazji na

Czytaj dalej

Po wczorajszej nocnej demonstracji pod Pałacem Prezydenckim chyba i ja muszę zadać sobie to pytanie: czy jestem za tym, żeby przenieść krzyż? I muszę odpowiedzieć, że jestem. Mówię to jak praktykujący katolik, może nie nazbyt gorliwie, ale jednak. Nie jestem też na tyle gorliwy w swym przekonaniu, że krzyż należy przenieść, żeby znaleźć się w tłumie domagającym się tego samego. Rozumiem powody tej demonstracji, było w niej coś z Gombrowicza, np. z finału Trans-Atlantyku – buch bachem synczyzna obśmiała ojczyznę. Musiało się tak w końcu stać, ponieważ stężenie emocji żałobnych, wprzęgniętych dodatkowo w trudny do zniesienia projekt polityczny, przerosło wszelkie

Czytaj dalej

W rozmowie, którą Adam Wiedemann i Piotr Czerniawski przeprowadzili z Henrykiem Berezą (Końcówki. Henryk Bereza mówi, wyd. Ha!art) ten zasłużony krytyk przedstawia swoje rozumienie krytyki literackiej, zaliczając ją „do sfery sztuki o podobnym charakterze jak aktorstwo, czyli sztuki drugiego stopnia, sztuki związanej z czymś prymarnym”. Odróżnia w ten sposób twórcze uprawianie krytyki, które jest całościowym przeżyciem dzieła literackiego od krytyki akademickiej, dla której samo dzieło jest obojętne. Bereza zżyma się na zarzuty, że on w swej krytyce kieruje się intuicją i brak w niej podstaw naukowych: „na jakiej zasadzie Błoński jest uczony, a ja nieuczony. Dlatego, że nie napisałem pracy

Czytaj dalej

Gdyby Fredro już nie wymyślił tego tytułu, gdyby Andrzej Łapicki nie powtórzył go dla swoich felietonów w Teatrze, to książka Jerzego Gruzy powinna być zatytułowana Zapiski starucha. A nosi tytuł: Stolik z dodatkiem: Anegdoty, plotki, donosy. Jest to dosyć przykra lektura, bo autor po prostu pisze o swoim starzeniu się, przed starością jeszcze próbuje się bronić, ale ona go już dopada. Anegdoty robią się coraz bardziej sklerotyczne, plotki są bez wdzięku, donosy – wyrazem frustracji. Gruza w tych zapiskach jest zły, zrzędliwy, a jego erotomania przemienia się w lepkie gawędziarstwo. Krew w lędźwiach stygnie, serce niedomaga, szpital coraz częściej jest

Czytaj dalej

Przeczytałem książkę Piotra Łopuszańskiego pt. Gustaw Holoubek z podtytułem: Filozof bycia. Wydawca reklamuje ją jako: „Pierwszą pełną biografię jednej z największych osobowości artystycznych naszych czasów”. Autor wcześniej zajmował się Leśmianem, a w zeszłym roku opublikował monografię Zbigniewa Nienackiego Pan samochodzik i jego autor. Pracę te również przewertowałem ze względu na sentyment do lektury z dzieciństwa. Nie wiem, która z tych publikacji jest gorsza. Nie wiem też, co sądzić o człowieku, który najpierw „zgłębia” życie i twórczość wielkiego poety, następnie popularnego pisarza dla młodzieży, a potem jeszcze wybitnego aktora. Niby nie ma w tym nic niestosownego, ale podejrzewam, że pan Łopuszański

Czytaj dalej

Czy urlop może być pokutą? Może. A za co trzeba odpłacić? Ano, za swawolne życie w ciągu całego roku. Nie zna życia, kto nie służył w marynarce – powiedzenie zasadne nad naszym, pięknym morzem należy strawestować: nie zna życia, kto nie służył przy dzieciach. Podobno w Polsce mamy już problem z przyrostem naturalnym, ale pytam się: gdzie jest ten problem? Na pewno nie tam, gdzie spędzam urlop. Tam – w cudownych okolicznościach przyrody – średnia małoletnich na metr kwadratowy przekracza znacznie liczbę dorosłych. I rośnie z roku na rok. I w tym sensie tylko przyrost może być problemem. Dzieci się

Czytaj dalej

Wygląda na to, że Ósemki stały się na chwilę bohaterem sezonu ogórkowego. Najpierw Ewa Wójciak dostała reprymendę od wiceprezydenta Poznania (nb z ramienia PO) za poparcie Palikota. A teraz czytam, że jeleniogórska Solidarność obraziła się na artystów za to samo i domaga się, żeby odwołać występy teatru, które zaplanowano z okazji 30-lecia powstania związku. Jak się obrócisz, dupa z tyłu – mawia moja mama. Wiem, że żyjemy w kraju nieustannej paranoi, ale czy stosunek do Palikota ma być teraz sprawdzianem towarzyskim? Popierasz go? – nie chcę cię znać. Nie popierasz? – to spadaj, nie będziemy gadać. Przewodniczący jeleniogórskiej Solidarności z

Czytaj dalej