Ogłoszono listę osób, które zgłosiły się do konkursu na dyrektora Instytutu Teatralnego. W komentarzach pojawiła się opinia, że wybory, jak się okazało, nie wzbudziły wielkiego zainteresowania. Można by nawet ten fakt uznać za pewnego rodzaju sukces odchodzącej dyrekcji, że nawet jej mniej lub bardziej jawni oponenci nie odważyli się na przedstawienie własnego programu działalności IT i poddanie rywalizacji. Nie wiem co prawda, czy o takim a nie innym odzewie nie zadecydowały warunki konkursu przedstawione przez organizatora. Nie mam na to dowodów, jedynie przypuszczenie, że Ministerstwo Kultury nie planowało tak naprawdę tej formy powołania nowej dyrekcji Instytutu. Bo jaki konkurs powinien

Czytaj dalej

Wystartował nowy portal: Teatralny.pl. Patronują mu Fundacja Teatr Nie-Taki i Unia Polskich Teatrów. Redaktorem jest Katarzyna Knychalska. Portal dotuje Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Byłem zaproszony do napisania tekstu na otwarcie Teatralnego.pl, ale coś mi weny zabrakło. Mam nadzieję, że p. Katarzyna się nie obrazi, jeśli sformułuję u siebie parę uwag po pierwszym oglądzie i lekturze portalu. 1. Portale internetowe najpierw ocenia się po wyglądzie i po tym, jak się w nich nawiguje. Ja akurat nie mam tu specjalnie oka. Generalnie design Teatralnego.pl wydaje mi się spokojny, klarowny, zwolennicy wyrafinowanych pomysłów graficznych będą zawiedzeni, bo raczej portal zaleca się prostotą.

Czytaj dalej

W magazynie Książki, wydawanym przez Agorę, wywiad z Małgorzatą Szpakowską. Ilekroć czytam wypowiedzi pani profesor (nie mówiąc o jej książkach), to kolana mi się same zginają. Jest tak mądrą osobą, że człowiek właściwie nie wstydzi się przy niej własnej ignorancji. Bo nie ma takiej ludzkiej siły, żeby Szpakowskiej dorównać, więc można się tylko cieszyć jej przewagami. Miałem z panią profesor zajęcia z antropologii kultury. Na egzaminie pytała mnie o Durkheima, a mnie coś strzeliło do głowy i zacząłem go porównywać z Julesem Vernem. Słuchała tych andronów, oczy jej się robiły coraz bardziej okrągłe, uśmiech nie znikał z twarzy i ku

Czytaj dalej

Są takie przedstawienia, które świetnie się zapowiadają. Można oczekiwać, że będą się podobać, ponieważ to, o czym traktują bardzo dobrze się kojarzy, budzi sympatię i sentymenty. Więc człowiek idąc do teatru jest pełen nadziei i dobrych chęci. No ale potem ogląda ten spektakl… Listy na wyczerpanym papierze w Teatrze Polskim są z pewnością przedstawieniem, które rozczarowuje w szczególnie irytujący sposób. Aż się płakać chce, że tak można spartolić wdzięczną historię romansu Agnieszki Osieckiej i Jeremiego Przybory, tylko dlatego że reżyserka postanowiła mieć „pomysły”. Wzięły się one prawdopodobnie z przeświadczenia, że „normalna” adaptacja korespondencji dwojga poetów będzie mało atrakcyjna scenicznie. Mamy

Czytaj dalej

Od Piątej strony świata wg prozy Kazimierza Kutza w reżyserii i adaptacji Roberta Talarczyka – spektaklu Teatru Śląskiego w Katowicach zaczął się wczoraj przegląd przedstawień nagrodzonych w Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej. Piąta strona dostała główną nagrodę ex aequo z Courtney Love z Teatru Polskiego we Wrocławiu (ten spektakl był pokazywany w Imce w lipcu). Równorzędne potraktowanie przez jury obydwu widowisk można uznać za typowy zgniły kompromis, bo na tych samych szalach nie da się ich ustawić. Ale werdykt zapadł, poszedł w świat, każdy może sam oceniać, co zobaczył, i tak już od dawna wspólnej hierarchii wartości w naszym

Czytaj dalej

Czytam list otwarty w sprawie przyszłości Instytutu Teatralnego i nazwiska sygnatariuszy. Część osób znam, lubię, szanuję. Ale te podpisy są oczywiste i przewidywalne. Znamienne jest też kto listu nie podpisał albo kogo o to nie poproszono. Niestety symbolicznie oddaje to problem Instytutu, który Maciej Nowak zostawia. Jest cała część środowiska, która w kwestii zmiany dyrekcji zostaje na boku. Szkoda, że tak się stało. Maciek Nowak w rozmowie dla Radia Tok FM tłumaczy przyczyny swojej porażki: „Jeśli ktoś się mnie boi, to głównie ludzie niezdolni. A to ich trzeba się bać. Andrzej Łapicki powiedział mi kiedyś: Panie Maćku, proszę się strzec

Czytaj dalej

Nie opisałem poniedziałkowej uroczystości ku czci Jerzego Timoszewicza, który tego właśnie dnia obchodził 80 urodziny. Jubileusz zorganizował Instytut Teatralny, a zaproszenia podpisali: Dorota Buchwald, Maciej Nowak, Marek Waszkiel i Paweł Płoski. Swój udział miała też Hanka Baltyn, której znana moc perswazji przekonała dr Timoszewicza do przybycia na spotkanie. Kim jest Jerzy Timoszewicz wszyscy wiedzą, ale jak mawia Młynarski: jeszcze przypomnę, tym bardziej że w Wikipedii go nie ma. Trudno w krótkiej nocie biograficznej zawrzeć wszystkie informacje. Był przez wiele lat redaktorem „Pamiętnika Teatralnego” wraz z Bohdanem Korzeniewskim, Zbigniewem Raszewskim, Andrzejem Kazimierzem Wysińskim i Markiem Waszkielem. O redaktorach „Pamiętnika” ktoś powiedział,

Czytaj dalej

W najnowszym Newsweeku tekst pt. Grillowany. Teza mniej więcej taka: Maciek Nowak to postać nietuzinkowa, barwna, wymykająca się schematom. Ma przeciwników w postaci konserwatywnej większości środowiska, której rzekomo jestem wyrazicielem. A do tego minister Zdrojewski właśnie chce go pozbawić stanowiska, ponieważ ogłosił konkurs na dyrekcję Instytutu Teatralnego. Regulamin konkursu z góry uniemożliwia udział Nowaka, ponieważ wymogiem dla startujących jest posiadanie dyplomu wyższej uczelni. Jakże świat się wydaje prostszy, jeśli można tak łatwo dokonać podziałów, kto dobry, kto zły. Kto za Nowakiem, ten postępowy, kto przeciw – ten konserwa. Znam autora artykułu i znacznie lepiej oceniam jego inteligencję i kompetencje, niż

Czytaj dalej

Sezon zaczął się od dwóch prapremier. Kilka spraw je łączy. Tematem obu sztuk jest miłość, choć nie są prostymi melodramatami. Ich wystawienia cechuje  daleko posunięta umowność teatralna. W obu przedstawieniach aktorom towarzyszy muzyka wykonywana na żywo. Różnica jest jednak zasadnicza: jeden spektakl mi się podobał, drugi nie. A chodzi o Konstelacje w Polonii i Koniec to nie my w Studio. Nie mam już dzisiaj siły szczegółowo analizować obu inscenizacji, ale muszę zwrócić uwagę na jedną rzecz, która wydaje mi się znamienna. Konstelacje są przedstawieniem z pewnością lżejszym, bardziej komunikatywnym i może też bardziej obliczonym na sukces (i zdaje się, że

Czytaj dalej