Dzisiaj różne święta i rocznice, a mnie się przypomniało, że 240 lat temu na Korsyce w miejscowości Ajaccio urodził się Napoleon Bonaparte. Może bym tego faktu nie pamiętał, gdyby nie to, że pamiętam swoje dzieciństwo i fascynację cesarzem, jaką wtedy przeżywałem. Doprawdy nie wiem, skąd mi się to wzięło. W telewizji nadawany był serial „Wielkie bitwy historii” i był odcinek poświęcony bitwie pod Waterloo. I chyba się od tego zaczęło. W połknięciu bakcyla pomogły książki Łysiaka. Dzisiaj ze zdumieniem obserwuję, co się stało z autorem „Cesarskiego pokera”, ale 30 lat temu chłonąłem wszystkie jego książki. Miały taki sensacyjno-popularyzacyjny charakter, więc na chłopięcą wyobraźnię działały bez pudła. Potem przyszły kolejne lektury, już poważniejsze, biografie Napoleona autorstwa Tarlego, Ludwiga, Zahorskiego, stara historia Karola Landmanna, książki uzupełniające, jak pamiętniki kamerdynera małego kaprala, naukowe opracowanie „Europa i świat w epoce napoleońskiej” itd. itd. Czytałem to ciągle i już znałem na pamięć: kolejne kampanie, daty bitew, nazwiska marszałków (pamiętam zdumienie Stefana Mellera, kiedy już na studiach na jakichś zajęciach zgadało się coś o tych marszałkach i ja zacząłem recytować ich nazwiska, niczym piłkarzy srebrnej jedenastki Górskiego: Murat, Lannes, Ney, Davout, Oudinot, Massena, Lefebvre, Berthier, Bernadotte, Augereau).  Dzisiaj już może nie pamiętam wszystkiego tak dobrze, choć pewnie byłbym w stanie jeszcze wiele powiedzieć. Kupuję zresztą napoleonica, które u nas ukazują się dość często. Ostatnio np. grube „Memoriały Las Casesa ze Świętej Heleny”. Może już ich nie czytam z taką zachłannością. Co więcej, to chłopackie uwielbienie dla cesarza jest już złamane przez sceptycyzm i świadomość, że historia nie była tak romantyczna. Takiego sentymentu jak Rzecki do Napoleona nie mam. Ale może przez tego Napoleona polubiłem historię jako taką i wciąż mnie bardziej ciekawi to, co kiedyś się zdarzyło od tego, co się może zdarzyć.