Czepiałem się ostatnio ministra kultury za kuriozalną decyzję o nieprzyznaniu patronatu Nagrodzie im. Hübnera, ale dzisiaj muszę zwrócić uwagę na także niezrozumiałe zachowanie władz, które niedawno wybraliśmy. Oto na początku roku samorządy w różnych miejscach ujawniły cięcia w dotacjach teatrów i festiwali. I tak we Wrocławiu nie odbędzie się Międzynarodowy Festiwal Dialog, ani organizowany przez Grzegorza Brala Brave Festival. Nie trzeba specjalnie tłumaczyć, że obie imprezy zyskały wielką renomę, a więc wstrzymanie tegorocznych edycji jest realną stratą. W całej sytuacji najbardziej niepokojące jest to, że brakuje jakiegokolwiek oficjalnego jej wyjaśnienia. W przypadku Dialogu dochodzi jeszcze tajemnicza sprawa rozstania się dyrektorki

Czytaj dalej

Pośród wielu dziwnych, śmiesznych i kuriozalnych decyzji, jakie w ostatnim czasie podjęło Ministerstwo Kultury, jedna nie została specjalnie zauważona, a domaga się komentarza. Oto w komunikacie Fundacji Teatru Myśli Obywatelskiej im. Zygmunta Hübnera o kolejnej edycji Nagrody „Człowiek Teatru” pojawiła się informacja, że w tym roku odmówiono objęcia nagrody patronatem ministra kultury. Dotychczasowe pięć edycji miało patronat, a tegoroczna – odbywająca się w roku, gdy obchodzimy 30 rocznicę śmierci Zygmunta Hübnera – ni stąd, ni zowąd na uznanie ministra nie zasłużyła. Przypomnijmy, że Nagroda „Człowiek Teatru” ma swoje cele, które Fundacja tak sformułowała: „po pierwsze, promować ludzi, podejmujących dzieło Zygmunta

Czytaj dalej

Wczoraj wieczorem przyszła wiadomość, że jednak Dorota Buchwald nie będzie dyrektorem Instytutu Teatralnego. Ministerstwo Kultury pełnienie obowiązków dyrektora powierzyło dotychczasowej zastępczyni ds. finansowo-administracyjnych, Dorocie Głowackiej. Sprawa wyboru szefa IT ciągnęła się zatem pół roku, miała rozmaite zwroty akcji, na pewno dostarczyła emocji, ale zakończyła się jak w słabym serialu. Widać, że scenarzyści nie mieli pomysłu, jak wybrnąć z intrygi, którą namotali. Cały przebieg wyboru dyrektora IT, jak i przyjęte ostatecznie rozstrzygnięcie jest porażką Ministerstwa Kultury. Jeśli w urzędzie panuje satysfakcja, że przynajmniej udało się pozbyć dotychczasowej dyrektor, to powiedziałbym, że jest to radość psa ogrodnika. Ministerstwo nie było w stanie

Czytaj dalej

Zmarł Kazimierz Kutz. Od jakiegoś czasu wiadomo było, że jest z nim źle, a jednak nadzieja pozostawała, że to jeszcze nie koniec, że będziemy mogli za dwa miesiące obchodzić 90 urodziny reżysera. Będzie niestety tylko stypa. We wspomnieniach po jego śmierci oczywiście podkreślano, że był znakomitym twórcą filmowym, ostatnim, jak to ktoś zauważył, ze Szkoły Polskiej. Był też artystą, który podejmował się funkcji politycznych w III Rzeczypospolitej, bardzo żywo uczestniczył w życiu publicznym. Wypowiadał się często w charakterystyczny dla  siebie, bezceremonialny sposób, co niektórych mogło drażnić, a czasami sprawiać przykrość. Był śląskim patriotą. To wszystko o nim wiadomo. Ale dla

Czytaj dalej

W sprawie konkursu na dyrektora Instytutu Teatralnego pojawiła się w ostatnim czasie seria oświadczeń: prof. Lecha Śliwonika i Jagody Hernik Spalińskiej, czyli dwójki jurorów konkursu oraz Patryka Kenckiego – uczestnika. Bardzo dobrze, że tak się stało, bo każdy głos osoby zaangażowanej w sprawę wydaje się cenny, choć te opublikowane pozostawiają wątpliwości, a przynajmniej pytania. Moje są następujące: W oświadczeniu Lecha Śliwonika czytamy: „nie poparłem żadnej zgłoszonej koncepcji, ponieważ je bardzo dokładnie przeczytałem i rozmawiałem z każdym kandydatem. W żadnym przypadku nie mogę powiedzieć: to jest program, którego realizacja przez tę osobę zagwarantuje trwanie, naprawę błędów i rozwój Instytutu w nadchodzących

Czytaj dalej

…będzie o to mnóstwo krzyku – powiada przysłowie. Imię sympatyczne, o łacińskim rodowodzie, ale dlaczego jakoś ostatnio niezbyt dobrze się kojarzy? Komunikat Instytutu Teatralnego o fiasku rozmów między obecną dyrektor, Dorotą Buchwald, która wystartowała w konkursie na szefa tej instytucji, a innym jego uczestnikiem, Patrykiem Kenckim, brzmi z przykrą jasnością. Przypomnę, że próba negocjacji była podjęta jako postulat wtorkowego spotkania w Ministerstwie Kultury, w którym wzięły udział oprócz przedstawicielek urzędu wybrane osoby ze środowiska teatralnego. To, że w ogóle doszło do tego spotkania w takim składzie, należy policzyć na plus Ministerstwu, choć służyło ono ratowaniu sytuacji po kompromitującym w gruncie

Czytaj dalej

Informacja o tym, że Krzysztof Kopka został pełniącym obowiązki dyrektora artystycznego Teatru Polskiego we Wrocławiu, brzmi jak tzw. fake news. Bo aż trudno uwierzyć, żeby w miejscu, które wydawało się już całkiem przeklęte, ktoś wpadł na tak dobry pomysł. Nie wiem, w czyjej głowie on zaświtał, ale w sprawie Teatru Polskiego przynajmniej, jak to się mówi, na chwilę obecną jest to niewątpliwie dowód zwycięstwa rozumu. Ta decyzja nie powinna wywołać takiej kontrowersji, jak propozycja innego kandydata na dyrektora artystycznego, która pojawiła się wcześniej. Kopka ma wiele różnych zasług, kompetencji i doświadczeń, dających nadzieję, że to gruzowisko, jakim jest Polski po

Czytaj dalej

Informacja o tym, że nikt z członków komisji konkursu na dyrektora Instytutu Teatralnego nie rekomendował żadnego z przedłożonych zgłoszeń, a tym samym konkurs nie został rozstrzygnięty, budzi najgorsze emocje. Stało się bowiem to, co można było przypuszczać, a pewnie z powodu naiwności jednak oddalało się od myśli. Oto jesteśmy świadkami żałosnego teatru, w którym scenariusz został rozpisany tak, aby najlepszą kandydaturę, wspartą jak rzadko licznymi rekomendacjami środowiska, utrącić i żeby ostateczny wybór dyrektora dokonał się poza procedurą konkursową. Oczywiście będzie to ktoś z nadania politycznego, a nie merytorycznego. Członkowie komisji konkursowej stali się kukiełkami w tym teatrzyku. Odegrali rolę, która

Czytaj dalej

Do licznych „sukcesów”, jakie osiąga miłościwie panująca nam władza, należy doliczyć to, co się stało w tym tygodniu na skromnym poletku, jakim jest teatr. Czasową zbieżność wydarzeń można by uznać za przypadek, ale jednak jest coś symbolicznego w tym, że w poniedziałek wreszcie skutecznie zwolniono Cezarego Morawskiego z dyrekcji Teatru Polskiego we Wrocławiu, a w piątek ma się odbyć premiera najnowszego spektaklu Moniki Strzępki w Starym Teatrze w Krakowie. W obu teatrach toczyła się swego rodzaju bitwa, w której z jednej strony występowała władza, a z drugiej znaczna część środowiska teatralnego. W obu bitwach władza poniosła porażkę. W przypadku wrocławskiego

Czytaj dalej

Chyba pierwszy raz nazwisko Nekrosius usłyszałem od Andrzej Wanata, który wrócił z Festiwalu Kontakt w Toruniu i z uznaniem mówił o przedstawieniu Kwadrat Teatru Młodzieżowego w Wilnie właśnie w inscenizacji Eimuntasa Nekrosiusa. Był rok 1992. Wanat wtedy pisał w „Teatrze”: „Publiczność nasza powinna mieć wyrzuty sumienia wobec tego wielkiego reżysera, bo z powodu pychy albo niewiedzy zlekceważyła jego poprzednie w Polsce występy”. Rzeczywiście w 1986 roku były u nas pokazywane spektakle Nekrosiusa, m.in. słynny Pirosmani, pirosmani. Czasami tak bywa, że publiczność mija się z artystą – nie to miejsce, nie ten czas. Ale w latach 90. Nekrosius stał się już

Czytaj dalej